İnsanlar üniversiteye gidiyor ama diğer yerlere göre daha az
Ancak “kararlı” olanların bile ülkenin kaderinin yeniden canlanmasına bu kadar katkıda bulunmadığını nadiren duyuyoruz. Skuola.net tarafından gerçekleştirilen çok yönlü bir analize göre bu konu, özellikle mezun olduktan sonra bir diploma almaya veya alternatif eğitim almaya karar veren kız ve erkek çocukları ilgilendiriyor. Her şeyden önce, gençlerin %53,9’unun yükseköğretim düzeyindeki bazı eğitim yollarına (üniversiteler, akademiler, ITS, vb.) kayıtlı olması bizi, yine biraz da olsa, OECD ortalamasından (%54,2) daha kötü bir performans sergilemeye yöneltiyor. Üstelik Avrupa boyutuna odaklandığımızda bu seviyede bile komşularımızla karşılaştırmayı kaybediyoruz: Almanya, İspanya ve Fransa’da öğrenci yüzdesi %56 ila %62 arasında dalgalanıyor.
Öğrenci işçiler neredeyse yok denecek kadar az
Sonuçta %45,1 ile sadece Büyük Britanya’yı geride bırakmayı başardık. Ama bütün bu parlayanlar altın değil. Başlangıç olarak, İtalya’da eğitimlerine devam eden gençlerin neredeyse tamamı bunu özel olarak yapıyor; yalnızca %2,7’si – bu düşük %54’ün %5’inden biraz fazlası – eğitim sırasında çalışıyor. Diğer yerlerde ise iki faaliyeti paralel olarak takip edenlerin payı dikkat çekicidir. Birleşik Krallık’ın kendisi en yüksek sayıya sahip ülke: öğrenci-çalışanların %18,6’sı, yani toplamın neredeyse yarısı. Fransa %14,4’e, yani toplam sayının yaklaşık dörtte birine sahip. Almanya’da 25 yaşın altındakilerin %31,8’ini, yani öğrencilerin tam yarısını oluşturuyorlar. Sadece İspanya benzer; kız ve erkek çocukların %7,6’sı aynı anda hem okuyup hem de çalışıyor.
Tabi olmayanların vebali
Ancak daha da endişe verici olan şey, genç İtalyanların eğitimlerini gerçek bir iş olarak görmelerine rağmen başarılı olamamaları. Örneğin, üniversite kariyerinde ilk adım olan üç yıllık bir derecenin alınması gereken olağan zaman dilimlerinden başlayarak, bizim bölgemizde bu sıklıkla aşılmaktadır. Veriler bize, İtalya’da beş öğrenciden yalnızca birinin (%20,6) “devam ediyor” durumunu tamamlamayı başardığını gösteriyor; OECD bölgesindeki ortalama ise neredeyse iki kat (%39) ve İspanya’daki %37,3’ün oldukça altında. Fransa’nın %36,3’ü ve Birleşik Krallık’ın %69,4’ü rakipsizdir. Ve ufku fazladan üç yıl içinde bunu başaranları da kapsayacak şekilde genişletsek bile, ki bu kesinlikle imkansız değildir, durum düzelmiyor: İtalya’da bu oran %53,2’ye çıkıyor, ancak İspanya’da %72’ye ulaşıyor, Fransa’da %71, İngiltere’de %84,5.
Çoğu kişi için mezuniyet hayal olmaya devam ediyor
Durumu daha da kötüleştiren ise üniversite terklerine ilişkin veriler. Bu da bir kez daha arka tarafı öne çıkardığımızı gösteriyor. Ülkemizde her zaman üç yıllık bir diplomanın yasal süresini referans alırsak, neredeyse her üç öğrenciden biri (%30,8) diplomayı almadan eğitimini bırakıyor; yaklaşık yarısı (%14,2) kursun birinci ve ikinci yılı arasında okulu bırakıyor. Üç yıllık dönemin sonunda OECD’nin terk etme ortalaması? Sadece %20,6. Büyük Avrupalılar mı? Çok daha iyisini yapıyorlar: Fransa üyelerinin %16,9’unu, Büyük Britanya %12,8’ini, İspanya ise yalnızca %12,8’ini kaybediyor.
“Doktor” sayısı açısından da diğerlerinden daha az büyüyoruz
Bütün bunlar açıkça şimdiye kadarki en düşük mezuniyet oranlarından birine dönüşüyor. Son on yılda yapılan ve 25 ile 34 yaş arasındaki yükseköğretim yeterliliğine sahip nüfusun payının 2011’de %21’den 2021’de %28,3’e çıktığını gösteren iyileştirmelere rağmen, OECD bölgesinin geri kalanıyla aradaki fark: Aslında, 2011’de üye ülkelerden mezunların ortalaması %37,9 iken (yaklaşık 17 puan daha fazla), 2021’de bu oran %47,1’e (18 puanın üzerinde) ulaştı. “Eski kıtanın” ana ülkeleriyle karşılaştırıldığında daha da belirgin hale gelen bir gecikme: 2021’de Birleşik Krallık’ta 25-34 yaş arası mezunların %57,5’i, Fransa’da %50,3, İspanya’da %48,7, Almanya’da 25-34 yaş arası mezunlar vardı. %35,9.
Kızlarda geleceğe dair umut var
Neyse ki bu cephede İtalya’nın onurunun biraz olsun kurtarılmasına katkıda bulunan kızlar var. Yine 2021’de mezunlarımız (veya yükseköğretim yeterliliğine sahip olanlar) 25-34 yaş arasındaki tüm kadınların %34,4’ünü oluşturuyordu; Almanya’da sonuca bir adım daha yaklaşıyor (%37,7) ve diğerlerinden kesinlikle daha az uzakta, aynı yaş grubundaki doktor veya benzerlerinin yüzdesi Avrupa ve OECD standartlarına göre ışık yılı uzaklıkta %22,3’e eşit .
“Genç” çalışma bir kimeradır
Resmi tamamlamak için, mezun olduktan sonra eğitimlerine devam etmeden, 24 yaşına geldiklerinde hemen iş dünyasına girmeye karar verenlerden bahsedelim. 2022 yılına ilişkin ANVUR analizine göre İtalya’da referans nüfusun yaklaşık beşte birini (%19) oluşturuyorlar. Defalarca diğerlerinden çok daha düşük bir rakam: OECD ortalaması %29,7, Avrupa Birliği ortalaması %26,2, Almanya’da %28,4, Fransa’da %26,4, İngiltere’de 41,5 %, yalnızca İspanya’da daha az (%17,6) vardır.
Ancak “kararlı” olanların bile ülkenin kaderinin yeniden canlanmasına bu kadar katkıda bulunmadığını nadiren duyuyoruz. Skuola.net tarafından gerçekleştirilen çok yönlü bir analize göre bu konu, özellikle mezun olduktan sonra bir diploma almaya veya alternatif eğitim almaya karar veren kız ve erkek çocukları ilgilendiriyor. Her şeyden önce, gençlerin %53,9’unun yükseköğretim düzeyindeki bazı eğitim yollarına (üniversiteler, akademiler, ITS, vb.) kayıtlı olması bizi, yine biraz da olsa, OECD ortalamasından (%54,2) daha kötü bir performans sergilemeye yöneltiyor. Üstelik Avrupa boyutuna odaklandığımızda bu seviyede bile komşularımızla karşılaştırmayı kaybediyoruz: Almanya, İspanya ve Fransa’da öğrenci yüzdesi %56 ila %62 arasında dalgalanıyor.
Öğrenci işçiler neredeyse yok denecek kadar az
Sonuçta %45,1 ile sadece Büyük Britanya’yı geride bırakmayı başardık. Ama bütün bu parlayanlar altın değil. Başlangıç olarak, İtalya’da eğitimlerine devam eden gençlerin neredeyse tamamı bunu özel olarak yapıyor; yalnızca %2,7’si – bu düşük %54’ün %5’inden biraz fazlası – eğitim sırasında çalışıyor. Diğer yerlerde ise iki faaliyeti paralel olarak takip edenlerin payı dikkat çekicidir. Birleşik Krallık’ın kendisi en yüksek sayıya sahip ülke: öğrenci-çalışanların %18,6’sı, yani toplamın neredeyse yarısı. Fransa %14,4’e, yani toplam sayının yaklaşık dörtte birine sahip. Almanya’da 25 yaşın altındakilerin %31,8’ini, yani öğrencilerin tam yarısını oluşturuyorlar. Sadece İspanya benzer; kız ve erkek çocukların %7,6’sı aynı anda hem okuyup hem de çalışıyor.
Tabi olmayanların vebali
Ancak daha da endişe verici olan şey, genç İtalyanların eğitimlerini gerçek bir iş olarak görmelerine rağmen başarılı olamamaları. Örneğin, üniversite kariyerinde ilk adım olan üç yıllık bir derecenin alınması gereken olağan zaman dilimlerinden başlayarak, bizim bölgemizde bu sıklıkla aşılmaktadır. Veriler bize, İtalya’da beş öğrenciden yalnızca birinin (%20,6) “devam ediyor” durumunu tamamlamayı başardığını gösteriyor; OECD bölgesindeki ortalama ise neredeyse iki kat (%39) ve İspanya’daki %37,3’ün oldukça altında. Fransa’nın %36,3’ü ve Birleşik Krallık’ın %69,4’ü rakipsizdir. Ve ufku fazladan üç yıl içinde bunu başaranları da kapsayacak şekilde genişletsek bile, ki bu kesinlikle imkansız değildir, durum düzelmiyor: İtalya’da bu oran %53,2’ye çıkıyor, ancak İspanya’da %72’ye ulaşıyor, Fransa’da %71, İngiltere’de %84,5.
Çoğu kişi için mezuniyet hayal olmaya devam ediyor
Durumu daha da kötüleştiren ise üniversite terklerine ilişkin veriler. Bu da bir kez daha arka tarafı öne çıkardığımızı gösteriyor. Ülkemizde her zaman üç yıllık bir diplomanın yasal süresini referans alırsak, neredeyse her üç öğrenciden biri (%30,8) diplomayı almadan eğitimini bırakıyor; yaklaşık yarısı (%14,2) kursun birinci ve ikinci yılı arasında okulu bırakıyor. Üç yıllık dönemin sonunda OECD’nin terk etme ortalaması? Sadece %20,6. Büyük Avrupalılar mı? Çok daha iyisini yapıyorlar: Fransa üyelerinin %16,9’unu, Büyük Britanya %12,8’ini, İspanya ise yalnızca %12,8’ini kaybediyor.
“Doktor” sayısı açısından da diğerlerinden daha az büyüyoruz
Bütün bunlar açıkça şimdiye kadarki en düşük mezuniyet oranlarından birine dönüşüyor. Son on yılda yapılan ve 25 ile 34 yaş arasındaki yükseköğretim yeterliliğine sahip nüfusun payının 2011’de %21’den 2021’de %28,3’e çıktığını gösteren iyileştirmelere rağmen, OECD bölgesinin geri kalanıyla aradaki fark: Aslında, 2011’de üye ülkelerden mezunların ortalaması %37,9 iken (yaklaşık 17 puan daha fazla), 2021’de bu oran %47,1’e (18 puanın üzerinde) ulaştı. “Eski kıtanın” ana ülkeleriyle karşılaştırıldığında daha da belirgin hale gelen bir gecikme: 2021’de Birleşik Krallık’ta 25-34 yaş arası mezunların %57,5’i, Fransa’da %50,3, İspanya’da %48,7, Almanya’da 25-34 yaş arası mezunlar vardı. %35,9.
Kızlarda geleceğe dair umut var
Neyse ki bu cephede İtalya’nın onurunun biraz olsun kurtarılmasına katkıda bulunan kızlar var. Yine 2021’de mezunlarımız (veya yükseköğretim yeterliliğine sahip olanlar) 25-34 yaş arasındaki tüm kadınların %34,4’ünü oluşturuyordu; Almanya’da sonuca bir adım daha yaklaşıyor (%37,7) ve diğerlerinden kesinlikle daha az uzakta, aynı yaş grubundaki doktor veya benzerlerinin yüzdesi Avrupa ve OECD standartlarına göre ışık yılı uzaklıkta %22,3’e eşit .
“Genç” çalışma bir kimeradır
Resmi tamamlamak için, mezun olduktan sonra eğitimlerine devam etmeden, 24 yaşına geldiklerinde hemen iş dünyasına girmeye karar verenlerden bahsedelim. 2022 yılına ilişkin ANVUR analizine göre İtalya’da referans nüfusun yaklaşık beşte birini (%19) oluşturuyorlar. Defalarca diğerlerinden çok daha düşük bir rakam: OECD ortalaması %29,7, Avrupa Birliği ortalaması %26,2, Almanya’da %28,4, Fransa’da %26,4, İngiltere’de 41,5 %, yalnızca İspanya’da daha az (%17,6) vardır.